Als je in mijn ogen kijkt lijkt de wereld stil te staan
De wind houdt op met waaien en bevroren is de maan
Je bent stralend als de zon
Je bent volmaakt, zo naakt en klein
En de wereld lijkt voor eventjes perfect te zijn
Ik wist niet dat ik na een blik zo veel van je houden zou
Maar ik weet nu al niet eens meer hoe ik leefde zonder jou
Voor zoveel wezenlijke dingen Leek ik blind tot dit moment
En die zijn ineens zo zichtbaar Nu dat jij er bent
Oh, ik hoop dat ik je geven kan wat jij me geeft
Zo lang ik leef…
Ik zal onvoorwaardelijk waken aan jouw zij
En ik hoop dat je ooit voelen mag wat ik nu voel
Wat ik bedoel En wat in woorden niet te vangen is voor mij
Wanneer je in mijn armen ligt
en zo tevreden naar me lacht
Lijk ik alles te vergeten dat daar buiten op mij wacht
Alle strijd en alle tranen
Alle stille pijn verdwijnt
En de wereld lijkt voor eventjes normaal te zijn .
eiceldonor worden,het kan 
Liefste mensen,
Ik ben ontzettend geraakt door jullie moeilijkheden met het krijgen van een kindje.
Zelf ben ik moeder van eentje van 5, mama zijn is het belangrijkste in mijn leven, ik had het nooit willen missen en dat heb ik altijd al geweten. Ik weet niet hoe ik mijn leven had vormgegeven zonder moederschap, waarschijnlijk had ik me volledig gestort op carière en ten dienste van de maatschappij. Bij confrontatie met ouders die hun kind verliezen denk ik ook wel eens wat ik zou doen in dat geval. Zeker weten hoe je dan reageert weet je niet, maar ik denk wel dat ik me veel zou proberen in te zetten voor alle kinderen die met moeilijkheden kampen, kinderen uit gezinnen met zieke ouders, kinderen zonder ouders. Ik denk dat dat de pijn van verlies kan verlichten.
Ik weet niet waarom ik al meerdere keren dacht om donor te worden. Waarschijnlijk omdat ik alle koppels met een diepe kinderwens dat wil gunnen.
Maar het is een enorme daad. Niet de fysieke gevolgen, maar het feit dat ik een eitje weggeef en daarmee de grote verantwoordelijkheid voor dat mensje volledig uit handen moet geven, voor eeuwig.
Ik voel mij van nature uit verantwoordelijk voor dat mensje dat uit die eicel groeit, bezorgd over het welzijn, over hoe dat mensje behandelt wordt en kansen krijgt en evengoed verantwoordelijk dat dat mensje zich ontwikkelt tot een goed persoon.
waarschijnlijk zal dit groot verantwoordelijkheidsgevoel voor eigen eitjes de reden zijn waarom zoveel vrouwen niet denken aan het wegschenken ervan.
Vertrouwen hebben in de mensen die ouders worden van dat mensje is jammer genoeg onvoldoende om dat instinctieve verantwoordelijkheidsgevoel gerust te stellen.
Mocht ik een manier vinden om die verantwoordelijk te kunnen afstaan dan zou ik het doen. Maar is er een manier? Hoe doe ik dat?
Hoe doen andere eiceldonoren dit? Met welke gedachten en gevoelens leven zij verder?
De wettelijke regeling mag er dan wel zijn, maar blijkt althans voor mij onvoldoende om totale verantwoordelijkheid op te geven.
Ik hoop dat er vrouwen zijn die op een geheel andere manier kunnen omgaan met het schenken van die verantwoordelijkheid. Misschien kan ik wel iets van ze leren.
Het spijt me.
bedankt voor je reactie,
ik kan het wel begrijpen dat jij en andere vrouwen met die gedachte lopen,
mss kan praten met andere donoren wel helpen om dit te overwinnen,
als je wil kan ik je wel in contact brengen met iemand die al gedoneerd heeft.
groetjes S