vrijdag hadden we dus onze eerste bloedafname achter de rug waar het hcg op 57 bleek te staan,volgens de gyn een goede start,dus disdag terug bloedafname om te zien of het hcg al dan niet gestegen was
8u30 bloedafname en dan wachten tot 17u voor het verlossende telefoontje
ondertussen thuis uit nieuwschierigheid eventje een testje gedaan en er verscheen een heel mooi donker tweede streepje,dus het hcg moest de hoogte ingegaan zijn,…
nog enkele uurtjes wachten,eindelijk 17u,tijd om te bellen,
de gyn aan de andere kant van de lijn had goed nieuws voor ons,het hcg was gestegen tot 818 😀
natuurlijk meteen gebeld naar mijn ventje om het goede nieuws te zeggen,na een half uurtje was hij zelfs al thuis 😀
toen begon ik plots wat krampen en steekjes te krijgen in mijn buik,als ik naar het toilet ging om te plassen deed dit wel wat pijn dus ik dacht aan een blaasontsteking ofzo want had de laatste dagen niet zo heel veel gedronken.
nog een beetje gewacht maar de pijn bleef,voor alle zekerheid naar de huisarts gebeld of ik nog even mocht langskomen,dat kon om 21u
ondertussen mij een beetje op de zetel gelegd en een dafalganneke genomen,
naarmate de tijd vooruitging kreeg ik ook maar meer en meer pijn in de buik,overal,kon zelfs buina niet meer stappen van de pijn
dus naar mijn schoonbroer gebeld of hij eventjes kon thuiswachten op ons zoontje want ik kon zelf niet meer met de auto tot bij de huisarts rijden.
eindelijk 21u,alles verteld aan de dokter,zij onderzocht toen mijn buik en ze voelde en voelde ze dacht eerst dat ik wrs een niercrissis zou kunnen hebben,een bbz kon mss ook maar omdat het hcg zo gestegen was twijfelde ze,maar om zeker tezijn van alles moest ik naar spoed om een echo te laten maken.
eerst nog eens lags huis om mijn papieren sis kaart enzo op te halen en mijn schoonbroer te verwittigen en dan richting spoed,daar belden ze dan terug naar de gyn(die de huisarts al verwittigd had)en ze kwam eraan
rond 22u40 was het dan tijd voor de echo,aan de linkerkant alles goed in orde,de rechterkant was wat minder,ze vond de eileider en eierstok niet,wel zag ze het vruchtje al zitten,maaaaar ze zag ook iets wat er niet moest zitten,een massa,maar wat was de massa,een cyste,mijn eierstok die gedraaid was,..geen idee,dus stapte ze direct over om een hysteroscopie te doen,ik ben in tranen uitgebarsten omdat ik al wist dat het vruchtje verloren was.
ze belde sebiet naar het ok om alles te regelen,verslagen verlieten we het echo lokaal terug naar spoed,onderweg hebben we ons wel efkes op een bankje gezet om tegen elkaar te praten,vast te pakken en te huilen,tranen van blijdschap en verdriet dit op een paar uur tijd.
om 23u30 lag ik klaar op de operatietafel,23u25zag ik de laatste keer de klok,om 1u10zag ik ze terug,alles was achter de rug,de gyn kwam nog even bij mij om te zeggen wat ze gedaan had en om mijn ventje op te bellen die terug naar huis moest voor ons kleine ventje
het emmyke had zich blijkbaar ingenesteld op mijn eileider,daardoor was een bloeding ontstaan,er zat al een hele klonter doorsnee 7cm bloed en er zat ook al meer dan een halve liter bloed in mijn buik,dus had ze de operatie niet gedaan was ik er mss ook niet meer.
ben thuis van donderdagvond,verslagen,kapot,verdrietig,radeloos,..
de pijn van de operatie is al wat verzacht,maar de pijn in mijn hartje is ongeloofelijk,waarom moest ons dit weer overkomen…
gelukkig heb ik teun gekregen van onze donor,wat ben ik blij dat zij er is want op mijn zussen hoef ik niet te rekenen de ene zei zelf”het is het einde van de wereld niet he”maar voor ons op dit moment is dit wel een beetje het einde.
sorry voor het lange verhaal
liefs ikke
eiceldonor worden,het kan 